Με γλυκό του κουταλιού...

Μια μέρα ήρθες με γλυκό του κουταλιού

Που με αγγέλους στόλισες

Κι ηύρα προικιά κι ασπροκεντήματα

Τους δρόμους πήρα

Να ’χεις χώμα και νερό

Και ένα κήπο στην καρδιά

Όμως τα μέτρησες για κρίματα

Κι έρχονται νύχτες, και καίω τους δείχτες

Και με γλυκό του κουταλιού κερνιέμαι

Κερνώ και τους εξόριστους

Και τους βαρυποινίτες…

Όνειρα είναι...

Ρόδινα βάζεις την αυγή, μενεξεδιά το δείλι

Φιλεύεις του καλοκαιριού το άσπρο σου μαντήλι

Είναι που καθρεφτίζεσαι στου Ήλιου τα αλώνια

Που ξύπνησε ο Έρωτας στης λεμονιάς τα κλώνια

Τα ακριβά σου τα πλουμιά, του Απόλλωνα η λύρα

Τα πεύκα και οι κουμαριές που μέθυσαν μ’ αρμύρα

Είναι το φως το γαλανό, τα αστέρια που σου μοιάζουν

Οι ώρες του εσπερινού που μέσα σου αγιάζουν

Ο ποιητής που ξενυχτά στης Πούλιας το κατώφλι

Οι μνήμες του Ωκεανού σε φιλντισένιο τσόφλι

Είναι η Γοργόνα η Παναγιά, οι μαρμαρένιες κόρες

Είναι τα λεύτερα πουλιά που αψηφούν τις μπόρες

Είναι που ο χρόνος δεν μπορεί τα χνάρια σου να σβήσει

Είναι που δεν μπορεί κανείς το δρόμο σου να κλείσει

Οι μύθοι είναι του γιαλού πλεγμένοι στο λαιμό σου

Όνειρα είναι κι αερικά κι ο άγιος ουρανός σου…

Ομορφιές

Φουντώσανε οι ομορφιές

στην άκρη του μπαξέ μου,

τάζω σου μπρούσκο της καρδιάς,

ένα φιλί τάξε μου.

Κι αν φύγουνε κι αν μαραθούν

πάλι να ευωδιάζουν,

στον ύπνο και στο ξύπνιο μας

γλυκά να μας ταράζουν.

Άγιες που είναι οι ομορφιές

και όποιος δεν τις τίμησε

βαρκούλα δίχως πηγαιμό,

ποτάμι που δεν κύλησε.

Χελιδόνα

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Πέταξα πάνω απ’ το βουνό

Με τ’ άσπρο μου φουστάνι

Με μια φωτιά στα στήθη

Και την ορμή της νιότης

Και ρίγησα με τ’ ουρανού τα θαύματα

Με των αγγέλων τις μορφές

Όμως στη γη σαν πάτησα

Βαθύ το τραύμα

Είναι οι λυγμοί της θάλασσας

Τα πετρωμένα κρίνα

Η πίκρα των ανθρώπων

Κι έκανα όρκο στο βουνό

Με το παλιό φουστάνι

Με άσβηστη τη φωτιά μου

Και την ορμή την ίδια

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Όσο ανασαίνω το θεριό να πολεμώ

Και ή να χαθώ ή να σωθώ

Να δω το θαύμα

Ν’ αλλάξουν όλα ένα πρωί

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Να ημερέψει ο κόσμος

Κάθε ανατολή

Άδικε κόσμε

Πώς με τρομάζεις

Σε πόσες προφάσεις ασφαλώς κρυμμένος

Σε τι αφορμές επιμελώς οχυρωμένος
Τόσες και τόσες ανυποψίαστες μαργαρίτες

Θυσιάζεις…

Δάκρυ

Δακρύζει η ανατολή

για τις αγάπες σου που χάθηκαν

προτού τον ήλιο αντικρύσουν,

για τις ελπίδες που ανθίσανε

κι ήρθαν χειμώνες να τις σβήσουν.

Δακρύζει και ο ουρανός

για το λουλούδια που δεν πρόλαβαν

το άγιο μύρο τους να στάξουν,

για τα φιλιά σου που δεν μπόρεσαν

σαν χελιδόνια να πετάξουν.

Δακρύζεις, μάτια μου, κι εσύ

για το όνειρό σου που αιμορραγεί

πίσω από συρματοπλέγματα,

για τη ζωή σου που έχει παγιδευτεί

στου κόσμου τις προφάσεις και τα ψέματα.

Να είσαι πουλί

Με φίδι μοιάζει ο καιρός, κι εσύ σωπαίνεις

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Της γης τους αναστεναγμούς μετράς στο κύμα

Της έρμης της Φραγκογιαννούς βαρύ το κρίμα

Στις παιδικές σου ζωγραφιές γυρνάει ο νους σου

Εκείνες που είδε ο χαφιές πλάι στη φουφού σου

Κι αιτία βρήκε ο φονιάς να σε δικάσει

Λες και το «αχ» της Παναγιάς έχει ξεχάσει

Κι έγινε ο κόσμος φυλακή, κρυφή πληγή σου

Ούτε δεκάρα τσακιστή για τη ζωή σου

Τα χρόνια σου στα σκοτεινά σαν τους φυγάδες

Περνάνε μέσα από στενά και συμπληγάδες

Κι αιτία ψάχνει ο φονιάς να σε σταυρώσει

Λες και το αίμα μιας γενιάς έχει στεγνώσει

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Κι όλο αγριεύει ο καιρός, κι όλο πηγαίνεις

Σ’ αυτήν εδώ τη χαλασιά, στην καταιγίδα

Του Προμηθέα η φωτιά η μόνη ελπίδα

Να είσαι πουλί, να είσαι εσύ, να 'σαι αγέρας

Στη δύση, στην ανατολή, στο φως της μέρας.