Για να μπορώ

Μικραίνουν της χαράς τα όρια,

της προσδοκίας οι γραμμές,

διαβαίνουν σκυθρωπές οι ώρες,

αμίλητες οι Κυριακές.

Ξεμυάλισέ με μ’ έναν ήλιο,

μ’ ένα κομμάτι ουρανό,

για να μπορώ να περπατάω

σ’ αυτόν το δρόμο το στενό.

Πληθαίνουν οι καημοί του κόσμου,

της μάνας γης οι στεναγμοί,

περνάει αμείλικτος ο χρόνος,

κυλά αδίσταχτη η στιγμή.

Ξενύχτησέ με μ’ ένα χάδι,

μ’ ένα φιλί σου φλογερό,

για να μπορώ να πολεμάω

αυτόν το δύσκολο καιρό.

Φυλαχτάρι

Κυλούν οι μέρες βροχερές, αφέγγαρα τα βράδια

μα τον καημό μου έριξα σ’ απόκρημνα λαγκάδια.

Κράτησα μύρο της καρδιάς, ραίνω τα μοιρολόγια σου,

κι εσύ πουλί της λησμονιάς, ξαστόχησες τα λόγια σου.

Περνούν βουβές οι εποχές, αγέλαστοι οι μήνες

μα το λυγμό μου έκλεισα στου ωκεανού τις δίνες.

Φύλαξα ανθό πορτοκαλιάς κι απίθωσα στα χρόνια σου,

κι εσύ δεντρί της ερημιάς, μ’ αρνήθηκες τα κλώνια σου.

                                                                        

Βάλε με να κοιμηθώ

Γύρω ο κόσμος ερημώνει,

πόσο γρήγορα νυχτώνει

κι ούτε «πώς», ούτε «γιατί»

που τσακίσανε τα κλώνια,

που σωπάσανε τα’ αηδόνια,

κι η καρδιά ακροβατεί.

Ο αγέρας αγριεύει,

κι ο Αυγερινός μισεύει

κι ούτε λέξη, ούτε μιλιά

που δε λιώσανε τα χιόνια,

που πετρώσανε τα χρόνια,

και το δάκρυ αργοκυλά.

Βάλε με να κοιμηθώ,

στ’ όνειρό μου να σε δω

να γελάς, να τραγουδάς,

σαν παιδί να μ’ αγαπάς…

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου,

και θα σε περιμένω.

Ως να φουντώσει όλος ο μπαξές,

ως να μεθύσουν στ’ ανοιχτά οι σκούνες,

ώσπου ν’ ανθίσουνε οι παπαρούνες,

ως να καρπίσουνε οι κερασιές,

στων ρυακιών το παραμιλητό,

στου φλογισμένου Αύγουστου τον ώμο,

στου φεγγαριού τον πορφυρένιο δρόμο,
στ’ απομεσήμερου τον πυρετό.

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου,

και θα σε περιμένω.

Ανατολή.Με ξέπλεκα μαλλιά,

με ένα κόκκινο μακρύ φουστάνι,

κανένας άνεμος δε θα μας φτάνει,

μέσα στης δίψας μας την πυρκαγιά,

ώσπου ν’ αστράψει η θολή ματιά,

ώσπου να πλημμυρίσουνε οι δρόμοι,

ως ν’ ανταμώσουμε το ηλιοδρόμι,

ώσπου να γίνει ο κόσμος μια φωτιά.

Με δόσεις

Χέρια σφιγμένα, πετρωμένη η καρδιά,

τη μέρα ένα ουρλιαχτό βουβαίνει.

Μάτια μισάνοιχτα, αλλόκοτη η βραδιά,

και μέσα σου η ελπίδα αργοπεθαίνει.

Στις αγορές πουλιέται το αύριο της γης,

ξεδιάντροπα οι επιτήδειοι σε γδέρνουν.

Θηλιά σου σφίγγουν ίσαμε να μην πνιγείς,

με δόσεις την ανάσα σου να παίρνουν.

Σαν να 'σαι άλλος το χαμό σου μην κοιτάς,

έτσι κι αλλιώς για πάντα κολασμένος.

Αυτό που έμαθες, μονάχα να πετάς,

μη στέκεις τώρα αητός μαρμαρωμένος.

Ρίξε σε ένα βαθύ γκρεμό  τον πανικό,

μέσα σε σκιές το φως μη χαραμίσεις.

Κατάματα μονάχα κοίταξε το χτικιό,

να βρεις τη δύναμη να το νικήσεις.

Σήμερον

Χριστός γεννάται σήμερον.

Και οι λαοί σταυρώνονται…

Καλή Ανάσταση!

Είσαι...

Είσαι κόρη λουσμένη με αχτίδες φωτός.

Είσαι πόθος κρυφός της καρδιάς.

Είσαι ήλιος ανέσπερος στου χειμώνα την ένδεια.

Είσαι άστρο που σκίρτησε μέσα στον καρποφόρο

                                                της άνοιξης κόρφο.

Είσαι δάκρυ του πεύκου που κύλησε στους βράχους.

Είσαι κρίνο λευκό που ανθίζει στο κύμα.

Είσαι μήνυμα περιστεριού μέσα στη θύελλα.

Είσαι κάμπος σπαρμένος με ολόχρυσα όνειρα

                                    που αργοπλέει στο Αιγαίο.

Είσαι μπόλι βαμμένο με αίμα στο Κούγκι.

Είσαι μάνας κραυγή πριν να φέξει στο Δίστομο.

Είσαι μήτρα ασυμβίβαστη με του ερέβους τις γέννες.

Είσαι μοίρα ακριβή που αρμενίζει στα πέλαγα.

Είσαι λεβεντονιού η αγάπη η θαλασσινή.

Είσαι σμάρι από μέλισσες που τ’ ανόθευτο μέλι

                                    τους ημερεύει τα άγρια.

Είσαι ρίζα ελιάς που αντιστέκεται στις παγίδες

                                                            του χρόνου.

Είσαι κόκκινο υφάδι στο καρτέρεμα της Πηνελόπης.

Είσαι χνάρι ολοκάθαρο στου Οδυσσέα την πορεία.

Είσαι μίτος αρχέγονος που ενώνει τη γη με το σύμπαν.

Είσαι ρίγος γλυκό στ’ αηδονιού το τραγούδι.

Είσαι τσέρκι πολύχρωμο στις αλάνες της πόλης.

Είσαι ελπίδα του κόσμου στων παιδιών το χαμόγελο.

Είσαι ανθός της Ψυχής σαν προβάλλει ο Έρωτας.

Είσαι κάλλος απέριττο που γυμνό αναδύεται.

Είσαι γη νοτισμένη με αιώνια θαύματα.