Όλοι γύρω μου φωνάζουν
και διλήμματα μου βάζουν.
ποιό το ύψος, ποιό το βάθος,
το σωστό μου και το λάθος.
Αν θα γίνω Ούρσουλα Άντρες
ή θα αντραπηδάω τις μάντρες.
αν ποζάρω στα κανάλια
ή θα τρίβω μανουάλια.
Και κανένας δε ρωτάει
πιο πολύ τί με πονάει.
η καρδιά μου που ματώνει
ή ο νους μου που θολώνει.
Μα με λένε Μαριγούλα
και τα παίζω ούλα για ούλα,
τέρμα πλέον το παζάρι,
να μου λείπει αυτή η χάρη.
Δε γουστάρω αυτή τη φιέστα,
μου ζητάνε και τα ρέστα,
δεν θα κόψω τα φτερά μου,
δεν πουλάω τα όνειρά μου.
Σε ένα πλάνο μουχλιασμένο
να έρχομαι και να πηγαίνω,
τον κωβιό να παριστάνω,
το χατίρι δεν τους κάνω.
Δε θα ζήσω μέσ' σε δίχτυα,
κι ας με τρώνε τα ξενύχτια,
από τέτοια δε μασάω,
παίρνω φόρα πετάω.
Στης καρδιάς μου το χωράφι,
στάχυα ίδια με χρυσάφι,
θα σκαλίζω, θα ποτίζω,
και τον ουρανό θα αγγίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου