Αλούπι

Μέσα στους κήπους της καρδιάς

Γιαγιά μου, στο Αλούπι

Φυτεύαν τα χεράκια σου

Των αηδονιών στασίδια

Κι ευώδιαζαν και στάλαζαν

Βάλσαμο στη ψυχή μου

Σαν τη γαλήνη των ματιών

Σαν τα απλά σου λόγια

Που στα νερά με βάφτιζαν

Του ποταμού Ιορδάνη

Εκεί γυρνώ κάθε φορά

Που αλάτι στις πληγές μου

Του κόσμου τα παράλογα

Της γης τα μοιρολόγια

Και στα παλιά πορτόφυλλα

Στα μάρμαρα της βρύσης

Στα χνάρια σου αναζητώ

Βοτάνια αγιασμένα

Τριγύρω μου και μέσα μου

Τον πόνο να μπολιάσω

Άμετρον

Εδώ να είσαι, Ποιητή…

Μέσα στης πόλης τη βουή

Τα όνειρα αιμορραγούν

Στους δρόμους ψεύτικες φωτιές

Λυμαίνονται τα θαύματα

Τόσα αδέσποτα φιλιά

Εκλιπαρούν τον άνεμο

Είναι αιθάλη, και σκουριά

Που νόθεψε τα σύννεφα

Και είναι οι λύκοι που αλυχτούν

Δικάζουν τους αγγέλους

Κι όσους ειρήνη επί γης

Τολμούν και ονειρεύονται…

Εδώ να είσαι, Ποιητή…

Με λένε Μαριγούλα

Όλοι γύρω μου φωνάζουν

και διλήμματα μου βάζουν.

ποιό το ύψος, ποιό το βάθος,

το σωστό μου και το λάθος.

Αν θα γίνω Ούρσουλα Άντρες

ή θα αντραπηδάω τις μάντρες.

αν ποζάρω στα κανάλια

ή θα τρίβω μανουάλια.

Και κανένας δε ρωτάει

πιο πολύ τί με πονάει.

η καρδιά μου που ματώνει

ή ο νους μου που θολώνει.

Μα με λένε Μαριγούλα

και τα παίζω ούλα για ούλα,

τέρμα πλέον το παζάρι,

να μου λείπει αυτή η χάρη.

Δε γουστάρω αυτή τη φιέστα,

μου ζητάνε και τα ρέστα,

δεν θα κόψω τα φτερά μου,

δεν πουλάω τα όνειρά μου.

Σε ένα πλάνο μουχλιασμένο

να έρχομαι και να πηγαίνω,

τον κωβιό να παριστάνω,

το χατίρι δεν τους κάνω.

Δε θα ζήσω μέσ' σε δίχτυα,

κι ας με τρώνε τα ξενύχτια,

από τέτοια δε μασάω,

παίρνω φόρα πετάω.

Στης καρδιάς μου το χωράφι,

στάχυα ίδια με χρυσάφι,

θα σκαλίζω, θα ποτίζω,

και τον ουρανό θα αγγίζω.