Δε θέλω να ξέρεις

Δε θέλω να ξέρεις

πως τόσο μου λείπεις,

στους δρόμους της λύπης

τα φώτα θολά.

Ποτέ να μη μάθεις

πως τώρα ματώνω,

το νου μου μερώνω

με μία σου «λα»…

Οι μέρες, οι μήνες,

τριγύρω μου δίνες,

γραμμές της παλάμης κλειστές,

στο στήθος χαράζουν

μπαλάντες που μοιάζουν

μ’ αυτές που δε μου ’πες ποτέ..

Τα χρόνια, οι ώρες,
γυμνές ανηφόρες,
λαθραία φεγγάρια στο φως,
με καίν με ραγίζουν
κρυφά ψιθυρίζουν
του αγέρα πως είσαι ο γιός.

Δε θέλω να ξέρεις
πως όλα με κρίνουν,
ρωτούν, μ' ανακρίνουν
χωρίς ν' απαντώ.
Ποτέ να μη μάθεις
πως, μόνη, φοβάμαι,
ξυπνάω, κοιμάμαι
σε μία σου "ντο"...

Περιβολή

Πώς να φορέσω, κόσμε,

αυτό το ρούχο που κρατάς…

Κάθε πτυχή του κι ένα αποκεφαλισμένο

αγριολούλουδο.

Κάθε ραφή του κι ένα αδιέξοδο.

Στάζουνε αίμα τα μεταξωτά μανίκια του.

Οι προσεγμένες τσέπες του μυρίζουνε φορμόλη.

Αναισθησιογόνος η κάθε του κλωστή.

Και ο γιακάς του κρύβει πάντα ένα βρόχο…

Κι εσύ ακόμα το κρατάς…

Ολόγυμνη θα ζήσω.
-Αλλιώς;
Θα με μισήσω.-

Και, κόσμε, «πώς» μη με ρωτάς…

Μάτια μου...

Όταν ανοίγουνε τα μάτια,
σαν ξεκλειδώνονται οι καρδιές,
όταν ενώνονται τα χέρια,
πώς γίνεται πιο όμορφος ο κόσμος,
πώς μοιάζεις, μάτια μου, με ένα επίγειο θεό...