Έτσι ο Έρωτας...

Σε όσα φοβόμαστε κρυβόμαστε,

στα δίχτυα μπερδευόμαστε

μιας ψεύτικης υπεραξίας.

Με νάιλον φλόγες  ζεσταινόμαστε

κι αποκοιμόμαστε

στη σκιά μιας φαύλης ευταξίας.

Πόσο αγαπιόμαστε θυμόμαστε

τυχαία σαν βρισκόμαστε

σε ένα καφέ πολυτελείας.

Με χάρτινα φιλιά αγγιζόμαστε

κι ονειρευόμαστε

από απόσταση ασφαλείας.

Έτσι ο Έρωτας να βγάλει ρίζες δεν μπορεί,

να απλωθεί  ως του ορίζοντα την άκρη,

εμείς να τον ποτίζουμε με αρμυρό νερό

κι αυτός να ζει μόνο με της καρδιάς το δάκρυ…

Θέλει

Θέλει απλωσιά το όνειρο,

περβόλια αγιασμένα,

άσπρα φτερά να βγάζει ο νους

τον ουρανό ν’ αγγίζει.

Θέλει φωτιά ο Έρωτας,

ποτάμια φλογισμένα,

να πυρπολείται η καρδιά

η νύχτα να ραγίζει.

Θέλει τραγούδια η ζωή

και μάτια ορκισμένα,

λόγο να έχει η ψυχή

ποτέ να μη λυγίζει.

Ακροβασία

Σ’ έχω πολλή ανάγκη,

σ’ απόκρημνο φαράγγι

το δάκρυ αργοκυλά.

Μη μου γυρνάς την πλάτη,

πώς να πιαστώ από κάτι,

τα δύσκολα πολλά.

Σαν πέφτει το σκοτάδι

μ’ ένα βαθύ σημάδι

του χθες ακροβατώ.

Μακριά σου δε γελάω,

τις μέρες ξεγελάω

μήπως και ξεχαστώ.

Τώρα νωρίς νυχτώνει,

μη με αφήνεις μόνη,

σε τόση ερημιά.

Μη με αφήνεις τώρα,

παιδί σε ξένη χώρα

να ψάχνει μια γωνιά.

Τούτο το χρόνο

Τούτο το χρόνο να ’τανε

οι ξέρες να ανθίσουνε,

τα σκοτεινά, τ’ ανήλιαγα

με μπρούσκο να μεθύσουνε.

Να ’ρθει ανάστροφος καιρός,

τα λόγια να καρπίσουνε,

τα τούνελ και οι φυλακές

με φως να πλημμυρίσουνε.

Αλάνης νά βγει άνεμος,

οι δρόμοι να ανοίξουνε,

με μια φωτιά, με μια αγκαλιά

τ’ αταίριαστα να σμίξουνε.

Να ξεφαντώσουν οι καρδιές,

οι λύκοι να δειλιάσουνε,

όλα του κόσμου τα πουλιά

τον ήλιο να χορτάσουνε.