Σύνθημα έγινες

Σε ένα αβάσταχτο παρόν,

το άδικο πληγώνει,

η Κυριακή που ονειρεύτηκες

μια σκοτεινή οθόνη.

Με ένα ορίζοντα θολό,

απόκαμε η Ελένη,

και ο φαντάρος που ερωτεύτηκε

μια σκονισμένη χλαίνη.

Μέσα στη γκρίζα πολιτεία

σύνθημα έγινες και στίχος,

μιας μυστικής καμπάνας ήχος,

να πολεμήσεις την αιτία.

Κρύβει ο χρόνος το φιλί

Στου ωκεανού αφέθηκες

το ξέφρενο ταξίδι,

τα φλογερά τα μάτια σου

σκαρί δίχως πανιά.

Στης καταιγίδας την ορμή

σκορπίστηκες τις νύχτες

και ύστερα κρεμάστηκες

στα άσπρα του χιονιά.

Με του αγεριού πλανεύτηκες

τ’ ατέλειωτο τραγούδι

κι η διψασμένη σου ζωή

πουλί χωρίς φτερά.

Στου φθινοπώρου τη σιωπή

δικάστηκες ερήμην

κι ούτε που βρήκες να σταθείς

στης γης τα σκιερά.

Κρύβει ο χρόνος το φιλί

στου ουρανού την άκρη

κι εσύ σταλάζεις βάλσαμο

στου Έρωτα το δάκρυ.

Ουστ!

Μια ζωή για το καλό μου,

μου ’χεις «φάει» το μυαλό μου,

τα χεράκια μου να «νίβω»

 και την κεφαλή να σκύβω…

Α παράτα με, βρε μάγκα,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

ούτε τι θα πει συμφέρον,

ουστ κι αν δεν τα καταφέρω!

Θες για πρότυπο να σ’ έχω

μα τα «φόντα» δεν κατέχω,

εσύ κινείσαι αναλόγως,

για φιλότιμο ούτε λόγος…

Ουστ κι αν δεν τα καταφέρω,

καμιά φάπα μη σου φέρω,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

όξω, λέρα, απ’ την παράγκα!