Είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

Κι αν οι μέρες σκαλώνουν

στης συνήθειας τα δίχτυα

είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

στη δική μου αλήθεια.

Κι αν ο χρόνος κυλάει

τυλιγμένος στο γκρίζο

είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

στις γραμμές που ορίζω.

Να μπορέσω να αντέξω

όταν φεύγω μακριά σου,

μ’ ένα τραύμα στο στήθος,

το κενό της σκιάς σου.

Πώς να σε σβήσω, ουρανέ...

Στου Ολύμπου τις νεροσυρμές

γίνε μου φεγγαράκι,

κι ας μοιάζει οι νύχτες  να κερνούν

φορμόλη και φαρμάκι.

Στης λεωφόρου τις στροφές

παραμονεύουν λύπες,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που όλα μου τα είπες.

Στου Αιγαίου τα δαντελωτά

ντύσε με στα βελούδα

κι ας είναι οι μέρες να φορούν

το ρούχο του Ιούδα.

Στης ξένης γης τις ατραπούς

καραδοκεί ένα τραύμα,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που φέγγεις μου το θαύμα.


Αφιερωμένο στη Θεανώ.