Θυμήσου

Ο ποιητής απόκαμε

κι η Περσεφόνη σε μια λέξη τρύπια

κι εσύ μια άνοιξη αιχμάλωτη

στων καιροσκόπων τα τερτίπια.

Μα μέσ’ στης λήθης τις σπηλιές

μη χάνεσαι το λιόγερμα,

θυμήσου τις παλιές αγάπες σου

και ψάξε τα φεγγάρια τα ολόγιομα.

Ο ουρανός ξεχάστηκε

κι οι άγγελοι αλλάξαν συνοικία

κι εσύ μια θάλασσα ευάλωτη

σε διαρκή πολιορκία.

Μα την αυγή μην τριγυρνάς.

σε λύπες αφανέρωτες,

βυθίσου στους κρυφούς σου τους γιαλούς

και μέτρα τους ελληνικούς σου έρωτες.

Μωρή Βασίλω μ'!..

Μωρή, Βασίλω μ', ξεμυαλίστρα!..

Που κάνεις τάχα τη μοδίστρα...

Και όλο ράβεις και γαζώνεις...

Και όλο κάτι μου σκαρώνεις...

Αλάργα απ' τον Μήτσου μ' μείνε!..

Για τα δοντάκια σου δεν είναι!..

Που συνεχώς δίνεις και παίρνεις...

Κι όλο κρυφές γραφές του στέλνεις...

Τη μια με το ταχυδρομείο...

Που θα σε πάνε με φορείο!..

Την άλλη μειλ στο κινητό...

Δεν το γλυτώνεις το εκατό!..

Μωρή Βασίλω μ' ξελογιάστρα!..

Που μου στολίζεσαι σαν γλάστρα...

"Πόσο μ' αρέσει", λες, "η βαρκάδα!.."

"Αχ, Μήτσου, έχει και φεγγαράδα!.."

Βρε παρδαλή, βρε στραβοκάνα!..

Μου θέλεις και λικέρ μπανάνα...

Κι' όλο και κάτι ανακατεύεις...

Και όλο τις αφορμές γυρεύεις...

Πότε σου σβήνει το κομπιούτερ...

Μα θα σε πάνε και με σκούτερ!..

Και πότε τάχα θέλει φορμάτ...

Αχ δε σε σώνουν ούτε τα ΜΑΤ!..

Μωρή Βασίλω μου χαρχάλω!..

Πότε το ένα, πότε τ' άλλο...

Και όλο τάχατες μου φουντώνεις...

Κι όλο την μπλούζα σου ξεκουμπώνεις...

Βρε αλανιάρα και φουντούκω!..

Τί ξεφωνίζεις σαν τον κούκο;

Κόλπα γυρεύεις κι όλο προφάσεις...

Τον άντρα μ' θέλεις να ξελογιάσεις!..

Πότε χαλά ο προβολέας...

Εδώ θα γίνει της Κορέας!..

Πότε το ντουζ στάζει διαρκώς...

Ε τούτο θα 'ναι του Βατερλό σ'!..

Μήτσου μ'. συγκράτησε το μυαλό σ'! Μη γίν' του SOS!..

Ουτοπία;

Δε ζητώ προστάτη,

φροντίζει ο θεός με τους αγγέλους του.

Δε θέλω άλλον πατέρα,

έχω αυτόν που με γέννησε.

Δε χρειάζομαι προστάτες ούτε εθνοπατέρες.

Ηγέτες ψάχνω,

που να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα κάθε αυγή

το αίμα και το δάκρυ χύνουμε

να λένε οι μέλισσες χαλάλι.

Τα παραθύρια της ψυχής

στο φως ορθάνοιχτα αφήνουμε

τ’ αηδόνια να τα πιάνει ζάλη.

Πλάι στο κύμα τις νυχτιές, χρυσή κλωστή,

το παραμύθι δε νετάρουμε

οι έρωτες να μη γερνάνε.

Με της καρδιάς μας το παλιό

κρασί τους φίλους μας τρατάρουμε

τα βάσανα να μη μετράνε.

Και γίνονται ήμερα τα άγρια

κι ανοίγουν λες οι ουρανοί

και μ’ έγνοια στέκεται στο πλάι μας

μια Παναγία γαλανή.