Στου Προκρούστη το κρεβάτι,
κόσμε, το 'βαλες γινάτι
να περάσω μια ζωή.
Χειροπόδαρα με δένεις,
με τεντώνεις, με μικραίνεις
και γυρεύεις αμοιβή.
Με πληγώνεις, με ματώνεις,
τα φεγγάρια μου θαμπώνεις,
στο σκοτάδι με πετάς.
Σαν πραμάτεια με λογιάζεις,
τίποτα δε λογαριάζεις,
σαν δεσμώτη με κρατάς.
Η πνοή σου δηλητήριο,
και ο νους σου σε ντελίριο,
πάνω απ' όλα ο σκοπός.
Τα ηνία να κατέχεις
κι όλο να με κατατρέχεις,
εφιάλτης μου φριχτός.
Μα στιγμή δε θα σωπάσω,
όσες νύχτες κι αν περάσω
ακροβάτης στο κενό.
Το όνειρό μου κάνω άτι
τα στοιχήματά σου στάχτη
και αστέρια με κερνώ.
Μεθυσμένη,κι όσο αντέξω,
μα με σένα, κόσμε, απ' έξω,
στης ψυχής μου τους ρυθμούς.
Στου ουρανού μου τις αλάνες,
δίχως τραύματα και πλάνες,
δίχως φόβους φονικούς.
