Η ανέμη γυρίζει,
παραμύθι αρχίζει
όμορφο της γιαγιάς.
Στο μικρό μας σοκάκι,
νιόβγαλτο φεγγαράκι,
πάλι απόψε με πας.
Μοιάζει η νύχτα αιώρα
και το πριν με το τώρα
φίλιοι αριθμοί.
Ταιριαστά νυχτοπούλια,
αγκαλιά με την Πούλια
λίγο πριν κοιμηθεί.
Παίρνει φόρα η ανέμη,
μεθυσμένο μελτέμι
μπλέκεται στην κλωστή.
Ανάλαφρη, πουπουλένια,
η καρδιά κάθε έγνοια,
θα αποχωριστεί.
Συντρόφισσές ύπουλες οι ανοχές σου
Προτού το πέπλο βγάλουν
Γραπώνονται απάνω σου
Τα χνώτα τους σε αποκοιμίζουν
Κι εκεί μέσα στο λήθαργο
Μόνος σου βρίζεις και βλαστημάς
Για τις ισόβια εκδιδόμενες ερωμένες σου
Φόνισσες ενοχές σου...
- Γιατί, παππού, ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος;
-Επειδή
υπάρχουν πολλά καυσαέρια.
-Γιατί
η θάλασσα είναι τόσο θολή;
-Επειδή πέφτουν μέσα όλα τα άχρηστα.
-Γιατί
δεν υπάρχουν πολλά δέντρα;
-Επειδή
δεν τα προσέχουμε.
-Γιατί
οι πόλεις είναι τόσο γκρίζες;
-Επειδή έχουν πολλά κτίρια
-Γιατί έχουν πολλά κτίρια;
-Επειδή
εκεί ζουν πολλοί άνθρωποι.
-Γιατί
οι άνθρωποι κάνουν πολέμους;
-Επειδή
θέλουνε…ειρήνη.
-Γιατί
συμβαίνουν όλα αυτά παππού;
-Γιωργάκη μου, τι λες,
πάμε να σε κεράσω μια καρυδόπιτα;
