Για την Ελένη

Τον Έρωτα αρνήθηκα,

μονάχη αποκοιμήθηκα

στου ωκεανού τα βάθη.

Τα καλοκαίρια αν ξέχασα,

το δρόμο μου κι αν έχασα

κανένας να μη μάθει.

Μα η καρδιά μου γύφτισσα,

όσο κι αν την αψήφησα

όλο μου ξεγλιστράει.

Λούζεται και στολίζεται,

μέσ’ στη φωτιά λικνίζεται.

κι ούτε που με ρωτάει.

Τον Έρωτα πολέμησα,

στις θάλασσες αρμένισα

να πάψει η Ελένη

να ξαγρυπνά χαράματα,

να κάνει χίλια τάματα,

να στέκει λυπημένη.

Μα η καρδιά μου μάγισσα,

πριν τα μισά ναυάγησα

σα γέρος ταξιδιώτης.

Τα λάθη μου κατάλαβα

και ύστερα μετάλαβα

γλυκό κρασί της νιότης.

Πικροδάφνες

Ξένη γυρνάω μέσα στην πόλη

κι αναρωτιέμαι μέσα στα πλήθη

ναύλο αν θα ’βρω να πάω νότια,

αν θα ’βρω δρόμο που γράφει λήθη.

Κι εσύ να θέλεις με πικροδάφνες

να μου γεμίσεις πικρό ποτήρι,

ήλιους μου σβήνεις μα θες λιακάδες,

θα φύγεις μου ’πες για το Μισίρι.

Μόνη κρυώνω κι όλα αλλάζουν,

εγώ ο φταίχτης, μα και το τραύμα,

ψάχνω αλήθειες στα παραμύθια

και μιαν Αλίκη για ένα θαύμα.

Κι εσύ χρεώνεις διπλή ταρίφα,

για ένα βράδυ τα παίρνεις όλα,

ρέστη μ’ αφήνεις και θέλεις ρέστα,

θα φύγεις μου ’πες με μια σπανιόλα.

Κρυφής Αγάπης τον Ανθό

Κρυφής αγάπης τον Ανθό

φυλάς απ’ το Γενάρη,

μελισσοκέρι άναψες

στης Παναγιάς τη χάρη.

Να του ημερεύει την καρδιά,

να λιώνουνε τα χιόνια,

Κρυφής Αγάπης ο Ανθός

ν’ απλώνεται στ’ αλώνια.

Να γίνουμε όλοι ποιητές,

και μάστορες ζωγράφοι,

την ιστορία απ’ την αρχή

ένα παιδί να γράφει.

Να γίνουμε τραγουδιστές

και χορευτές σπουδαίοι,

«αξίζει που γεννήθηκα»

ένα παιδί να λέει.

Ρόδια

Σαν ξύπνημα του ουρανού

Σαν τα δικά του μάτια

Μια ζωγραφιά του Άγγελου

Ακόμα υπάρχει ελπίδα...

Μοναχά σ' αγαπώ

Χιονισμένος ο κήπος,

και με ρώτησες μήπως

έχω κάτι να πω.

Κι αν το χιόνι δε λειώσει

κι ο καιρός μας κυκλώσει,

μοναχά σ’ αγαπώ.

Χιονισμένη η αυλή μας,

ξεδιψά η ζωή μας

με της λήθης νερό.

Μόνο χρέη μετράμε

μα αυτό που θυμάμαι,

μοναχά σ΄αγαπώ.

Χιονισμένοι οι τοίχοι

κι η πανούργα μας τύχη

όλο παίζει κρυφτό.

Μα κρυμμένη στα στήθια

η δική μου αλήθεια,

μοναχά σ’ αγαπώ.