Με την Ψυχή για να σμίξει ο Έρωτας

Ψάχνεις φιλιά που να έχουν αρμύρα

μα τα ξεχνάς σε δωμάτιο υγρό.

Σα ναυαγός τριγυρίζεις στα βράχια

έτσι θαρρείς ξεγελάς τον καιρό.

Χάδια ζητάς που να έχουνε φλόγα

μα τα ακουμπάς στα λευκά του χιονιά.

Σαν ερημίτης βαδίζεις στην άμμο

κι έτσι θαρρείς πως κρατάει η φωτιά.

Με την Ψυχή για να σμίξει ο Έρωτας

θέλει να φλέγεσαι σαν δειλινό,

σ’ άγια νερά να βουτάς αξημέρωτα,

θέλει ν’ αγγίζεις και γη και ουρανό.

Κόσμε

Κερνώ σε κόκκινο κρασί,

Με πνίγεις στα σκουπίδια,

Φυτεύω σου βασιλικό,

Τροχίζεις μου λεπίδια.

Κόσμε στραβέ κι ανάποδε,

Παντού αποκαΐδια,

Δε σε αντέχω άλλο πια,

Πήγαινε στα τσακίδια.

Ανοίγω σου την αγκαλιά,

Καρφώνεις μου την πλάτη,

Σου βάζω μέλι στην πληγή,

 Και ρίχνεις μου αλάτι.

Κόσμε σακάτη κι άδικε,

Δεν πάει παραπέρα,

Καινούρια ρότα χάραξα

Να δω μια άσπρη μέρα.

Δε σε φοβάμαι

Δε σε φοβάμαι

Κόσμε δυνάστη απέναντί σου

Πάντα θα ’μαι.

Ψηλά πετάω

Και δε με φτάνει

Η σιδερένια σου καρδιά.

Δε με τρομάζεις

Μια ζωή ερήμην

Με καταδικάζεις.

Μπροστά κοιτάω

Στης φυλακής μου τα κελιά

Βάζω φωτιά.

Θα πολεμάω

Τα καταχθόνια σχέδιά σου

Θα χαλάω.

Σαν  αποστάτη

Με κυνηγάς

Μα ως το τέλος θα κρατώ.

Και δε λυγίζω

Ό,τι σκοτώνεις διαρκώς

Υπολογίζω.

Κόσμε δυνάστη

Τη μολυσμένη αναπνοή σου

Καταργώ.

Κι αν είναι

Τα μάτια μου ξελόγιασες

Πώς πίσω μου να  αφήσω

Τα χρόνια που μου χάραξες

Με άσβηστη γραφή

Μέσ’ στην ψυχή μου φώλιασες

Με ποιά βροχή να σβήσω

Τις εποχές που έχουνε

Δική σου υπογραφή

Και ας μην έκαμες ποτέ

Στεριά σου την καρδιά μου

Κι αν δε τη ρώτησες ποτέ

Τι είχε να σου πει

Κι αν είναι νά βγει αληθινή

Η κόρη του Πριάμου

Εκείνο που απόμεινε

Στα δύο ας κοπεί