Χίλιες φωτιές

Να ξεστρατίσω θα ’θελα
στους δρόμους των κυττάρων σου

σαν της αυγής παιχνίδισμα,

σαν πρωινή λιαχτίδα.

Χίλιες φωτιές ν’ αντάμωνα

στις άκρες των βλεφάρων σου

μέσ’ των ματιών σου το βαθύ

να ήμουνα κουκίδα…

Να ευδοκιμήσω θα ’θελα

στο κέντρο των ονείρων σου

σαν του Μαγιού τριαντάφυλλο,

σαν άσπρο γιασεμάκι.

Χίλιες φωτιές να άναβα

στο γκρι των παραθύρων σου

μέσ’ στων χειλιών σου τ’ άλικο

να ήμουν σημαδάκι…

Η ευκαιρία της Μιμίκας

Χρόνια τώρα στο τιμόνι,

εργαζόμενη και μόνη,

ευκαιρία μου εφάνη

το κουπόνι του κυρ-Φάνη!

«Πάρ’ το» μου ’πε «σου αξίζει,

εγώ πλέον…βράσε ρύζι,

διακοπές να πας, Μιμίκα,

και ας είν’ καλά το ΙΚΑ!»

Μου ’ρθε ως και να δακρύσω,

σαν σε όνειρο να ζήσω

και η τύχη, ποιός το ξέρει,

ό,τι πρόσμενα να φέρει!..

Μια και δυο για την Υπάτη,

φύσ’ αγέρι, φύσα μπάτη,

να ’τανε και να με πάρει

των ονείρων παλικάρι!..

Με το σέξι μου μπικίνι,

αχ, αξέχαστο θα μείνει,

όλο στα νερά βουτούσα

κι όλο στα κλεφτά κοιτούσα.

Για τον πρίγκιπα τον έρμο,

να ’ταν τάχα απ’ το Παλέρμο,

όμως, δόλια ειμαρμένη,

όλοι ήταν σιτεμένοι!..

«Βρε Μιμίκα, δεν πειράζει,

μη σε τρώει το μαράζι,

το κουπόνι του κυρ-Φάνη

κι αν δεν σου ’φερε στεφάνι,

σου ’κανε καλό στις πλάτες!..»

λένε τώρα οι πελάτες…

Σ΄αποζητώ

Σ’ αποζητώ σα μουσική

μέσα στου χρόνου τις σχισμές,

σα μια πορτούλα μυστική

σ’ αιωνιότητας στιγμές.

Σ’ αποζητώ σα φυλαχτό

μέσα σ’ αστείρευτες πηγές,

σα μονοπάτι διαλεχτό

για του ονείρου τις φυγές.

Και σε γυρεύω στο σκοτάδι

σαν πεφταστέρι τ’ ουρανού,

μέσα στη φλόγα της ερήμου

σαν τη δροσιά του ωκεανού.

Στα μονοπάτια της καρδιάς μου

Ποιος  μπορεί την καρδιά να φυλακίσει,

με βασιλιάδες, ξωτικά και μάγους

της Χαλιμάς να την κοιμίσει,

σκλάβα σ’ ένα κελί να την κρατάει,

αφού όλου του κόσμου τις αμπάρες

βρίσκει τον τρόπο να τις σπάει.

Ποιος μπορεί τη φωτιά να εξαγοράσει

και το ανήμερό της το θηρίο

με ιστορίες να γελάσει,

με αλήθειες λειψές να τη μερώνει,

λες και με όλα τα ψέματα του κόσμου

έχει τον τρόπο να φουντώνει.

Μέσα στις φλόγες της φωτιάς μου

θέλω να ζω, να ονειρεύομαι,

στα μονοπάτια της καρδιάς μου

να περπατάω και ας καίγομαι.