Το δάκρυ σου μετάλαβα στης
αστραπής τη λάμψη,
τα μάτια σου μια θάλασσα την ώρα
του χαμού.
Πριν απ’ το σώμα την καρδιά κι αν
η φωτιά μου κάψει,
με τ’ όνομά σου θα ξυπνώ στην άκρη
του γκρεμού…
Χίλιες φορές κι αν γεννηθώ στις
ερημιές του κόσμου,
με μια σου λέξη θα μπορώ στο
γκρίζο να σταθώ.
Και αν θλιμμένα δειλινά θα μου
χαρίσεις, φως μου,
με τα μετάξια της αυγής προικιά θα
σου κεντώ…
Τα λάθη σου ανάλαβα του μισεμού
την ώρα,
πλεούμενα τα χείλη σου στης λήθης τα νερά.
Όσο και αν σκορπίζομαι στη γη μιας
ξένης χώρας,
με τ’ όνομα σου θα πετώ στ’ ανέμου
τα φτερά…
Χίλιες φορές και αν κλειστώ στις
ρίζες του σφενδάμου
μ’ ένα σου χάδι θα μπορώ να
γίνομαι ανθός.
Κι αν μέσ’ τα πέπλα της σιωπής
φεύγεις από κοντά μου,
ρούχο θα ράβω να φοράς με του
ηλιού το φως…
