Του γλάρου το φτερούγισμα
ζήλεψε η καρδιά μου,
φέρε μ’ ένα νανούρισμα
τ’ άστρα στην κάμαρά μου.
Κι ας είναι και σε όνειρο,
στο πλάι μου κοιμήσου,
να περπατήσω ως την αυγή
στη γη του παραδείσου.
Του κάμπου τα σταλάματα
να ’χα για μαξιλάρι,
τάζω του νου μαλάματα
να μη σε αποπάρει.
Κι ας είναι και σε όνειρο,
ένα τραγούδι πες μου
στον Ιορδάνη ποταμό
να πλύνω τις πληγές μου.
