Κάτι λιγότερο πώς

«Δεν αυτοκτονείς επειδή φοβάσαι το θάνατο»

Εξαρτάται

Από το θάνατο

Στις Θερμοπύλες αντηχεί

Στο Ζάλογγο

Στο Θούριο του Ρήγα

Κάτι λιγότερο πώς γίνεται

Σα μόνο

Λεύτερος

Μπορείς να ζήσεις

Αυτός ο Έρωτας

Αυτός ο τόπος

Αυτά τα δέντρα

Γυναίκες και άντρες

Του ήλιου παιδιά

Αυτό το χώμα

Αυτά τα βράχια

Ελπίδα και πείσμα

Σφιγμένη γροθιά

Αυτή η θάλασσα

Αυτός ο αγέρας

Σαγήνη και  γήτεμα

Λαχτάρα κρυφή

Αυτά τ’ ακρογιάλια

Αυτά τα κοχύλια

Παράξενα σπέρματα

Του χρόνου σπονδή

Αυτοί οι μύθοι

Αυτές οι νύμφες

Σκαριά και πυξίδες

Πανιά πλουμιστά

Αυτός ο Έρωτας

Αυτό το μυστήριο

Αρμύρα και όνειρο

Αιώνια φωτιά

Δεν είναι έτσι

Το πρώτο τραύμα σου στα πέντε

Πόσα ακόμα έως τα πενήντα πέντε

Κι εσύ, καρδιά μου, λες: «Δεν είναι έτσι

Τόσοι αυτοί που πέσανε στο Βαλτέτσι»

Μα εσύ πεθαίνεις κάθε μέρα

Και δίχως να μπορείς σε μια κορφή να λες «Αέρα»

Παλίρροια...

Στου νου σου τα απόκρημνα

Ένα χρησμό αστόχησα

Μέσα στων βράχων τις σχισμές

Ζητώντας ξαστεριά

Σε πόσες πικροθάλασσες

Τις προσευχές μου ξέχασες

Πόσες κρυφές αλήθειες μου

Σκόρπισες στο βοριά...

Με της καρδιάς τα χρώματα
Τα σύννεφα ζωγράφισα

Και όλα σου τα δύσκολα

Να γίνονται απλά

Τα όνειρά μου αρνήθηκες

Τα έσβησε η παλίρροια

Και η ψυχή μου απόμεινε

Παντέρημη στεριά…

Χαμογέλα

Μάτια μου

Χαμογέλα

Μη μου δακρύζεις

Μη σταματάς

Όσα αγκάθια κι αν φυτρώνουν γύρω σου

Πάντα θα ανθίζουνε τα γιασεμιά

Να μη λυγίζεις

Να μη πονάς

Μάτια μου

Χαμογέλα

Κι έτσι γουστάρω

Σουλάτσα κάνω σ’ ένα ξεχασμένο φάρο

Μία ζωή σιγά μην κάνω το φαντάρο

Ταΐζω φουλ αντισυλληπτικά τα κήτη

Μια άσπρη μέρα για να δει και το σπουργίτι

Των αρουραίων τα συστήματα μπλοκάρω

Όλοι μαζί οι παλιορουφιάνοι μ’ ένα σμπάρο

Την αλεπού έστειλα μούτσο στα βαπόρια

Να ξανασάνουνε κοτούλες και κοκόρια

Και πού θα πάει, τον καιρό θα τον τουμπάρω

Σ' ένα ντουλάπι η τσαρίνα με τον τσάρο

Και με νοτιά και με βοριά θα ταξιδεύω

Κι όπως μ’ αρέσει την καρδιά μου θα ξοδεύω

Κι έτσι γουστάρω