Αναρχικέ μου Έρωτα,
θάλασσα κι ουρανέ μου,
ήρθες σαν γιος της αστραπής,
σαν το παιδί του ανέμου.
Για να σ’ αγγίξω προσπερνώ
ηλεκτροφόρα σύρματα
και δεν αφήνω άλλος κανείς
να μου οδηγεί τα βήματα.
Και δεν μετρώ που θα μου βγει,
αρκεί ν’ ακούω τη φωνή σου,
κι αν την επόμενη στιγμή
βρεθώ στο χείλος της αβύσσου.
Κι άφησα πίσω μου τα «πώς»
και των ανθρώπων τα πειράματα
κι είδα για πρώτη μου φορά
της γης τα πιο ωραία θάματα.
